Alpy Julijskie – TRYGŁAW

Czternastego sierpnia o ósmej rano ruszamy zdobywać świętą słoweńską górę, Trygław!

Tak jak pisałam poprzednio, noc przed wejściem spędzamy w schronisku Aljazev dom. Po lewej to, jak myśleliśmy że wygląda – po prawej buda w której spaliśmy. Znajdź trzy różnice:

20 osób w pokoju na łóżkach piętrowych, jedno małe okno, grobowa atmosfera i zimne prysznice – takie luksusy kosztują 14 euro za noc, a prawdziwe niespodzianki cenowe dopiero przed nami.

14 sierpnia 2012 o ósmej rano ruszamy z naszego eksluzywnego hotelu z zamiarem zdobycia Trygławia!

Po 40 minutach spaceru doliną szlak Tominskov Pot odbija w lewo i zaczyna się długie i żmudne podejście. Mijamy wiele innych grupek, na ścieżce jest dość tłoczno. W pewnym momencie zakładamy uprzęże, chociaż nie wszyscy turyści się na to decydują. Szlak jest zabezpieczony, ale jest więcej niebezpiecznych miejsc niż na poprzednich naszych trasach, bardzo często brakuje też uchwytów czy żelaznej liny żeby się przytrzymać.

W miejscu złączenia dwóch szlaków

Tominskov Pot

Koło południa docieramy do złączenia naszego szlaku, Tominskov Pot z trasą alternatywną, Pot Cez Prag. Od tego miejsca zaczyna się piarg, przez następne trzy godziny zbędne są uprzęże. Zaczynamy mieć jednak problem innego typu: brak wody. Tomek twierdzi, że wyżej jest jakieś źródełko a jako że słońce mocno praży, ochoczo wypijamy jedną z dwóch butelek wody mineralnej (które zabraliśmy ze sobą na trzy osoby na dwa dni).

Po lewej widoczny upragniony Trygław.

Tymczasem Trygław zaczynają spowijać chmury…

Wchodzimy na płaskowyż, okazuje się, że źródełko wyschło, dlatego musimy wprowadzić rygorystyczny plan oszczędzania wody. Jemy bułki na sucho, po czym z jakiegoś powodu zamiast iść na Kredarica dom robimy dłuższą trasę, przez schronisko Staniceva koca.

W okolicy nie ma już żadnych drzew ani trawy, wygląda to jak kamienna pustynia, a my jesteśmy jak karawana. Jak karawana której wyczerpuje się zapas wody.

Po godzinie jesteśmy przy Staniceva koca, dowiadujemy się ile kosztuje nocleg (coś koło 18 euro), robimy przerwę i idziemy dalej.

Schronisko Staniceva Koca

Kredarica dom

Wspinamy się na zachmurzoną grań, robi się już chłodniej dzięki czemu nie umieramy jeszcze z pragnienia

Mija następna godzina i docieramy do schroniska Kredarica (dom pod Tryglavem), jemy coś szybko i zaczynamy wspinaczkę bezpośrednio na szczyt.

Trygław jest górą którą każdy szanujący się Słoweniec musi zdobyć w ciągu swojego życia, dlatego po drodze spotykamy tłumy ludzi w różnym wieku: od małych dzieci biegających nad przepaściami po 80-letnich staruszków, którzy też nie najgorzej sobie radzą. Miejscami z tego powodu robi się niebezpiecznie, pomimo dużej ekspozycji nikt nie utrzymuje bezpiecznej odległości, depczą innym po rękach – nie dziwią nas liczne tabliczki upamiętniające tych, dla których wyprawa na Trygław była ostatnią. Grań jest też niebezpieczna w czasie burzy, pioruny często uderzają w metalowe liny których trzymają się ludzie.

Przez chmury i słabą widoczność czujemy się też trochę nieswojo, bo nie widać czy pod nami jest czy nie ma przepaści. Jesteśmy zmęczeni i z wysiłkiem pokonujemy ostatnie metry.

Ostatnie podejście przed szczytem…

…i w końcu jesteśmy! O 17:20 wchodzimy na 2864 m, czyli Trygław! Specjalnie dla nas rozwiewają się chmury i ukazują przepiękne widoki.

Wędrowiec wśród morza mgły

O 18 ze szczytu zaczyna schodzić pan sprzedający tam napoje – to znak, że my też musimy się zmywać. Następnego dnia jest święto i w schronisku Kredarica nie ma już miejsc, dlatego idziemy do domu Planika.

Ci turyści przede mną zrobili korek: pani miała ewidentny lęk wysokości, a mimo tego zdecydowała się wybrać na Trygław…

Powoli i ostrożnie schodzimy w dół, podczas gdy mija nas chłopczyk spokojnie zbiegający po stromiźnie. Nabieramy podejrzeń, że Słoweńcy wychowują swoje dzieci z kozicami.

Po prawej widoczne schronisko Planika, w którym będziemy dziś spać

W domu Planika okazuje się, że może nie być dla nas miejsca. Przy stole siedzi Królowa Schroniska i przydziela pokoje tym, co mają rezerwację. My nie mamy, więc nocleg jest niepewny.

Gdy przychodzi w końcu nasza kolej, zostaje tylko jedno miejsce w dormitorium za 18 euro oraz „szóstki” w cenie 21 euro za osobę. Tomek i ja mamy jednak ubezpieczenie Alpenverein i płacimy połowę pierwotnej ceny!

Za to Kuba idzie do „swojego pokoju” i okazuje się, że będzie spał z… 41 innymi osobami. Między łóżkami nie ma nawet przerwy, śpi się bok w bok z inną osobą. No, ale lepsze to niż schodzenie po ciemku z Trygławia.

Tego wieczoru, za ostatnie euraki, kupujemy Najsmaczniejszą Najlepszą Najbardziej Mokrą Wodę pod Słońcem, co kosztuje nas 4,30 euro, czyli 17 złotych za butelkę 1,5 litrową #nabogato

Najlepsze jest to, że następnego dnia ani przez chwilę nie żałujemy decyzji zakupu tej wody. Z jedzenia zostały nam tylko zupy chińskie (a nie chcemy ich jeść na sucho), a przed sobą mamy sześć godzin zejścia z Trygławia, pijemy więc kawę zagryzając ciasteczkami i wleczemy się do schroniska Kredarica.

Świetnie widoczny Trygław

Przywódca stada przejmuje kontrolę nad sytuacją

Mimo tego, że jest bardzo sucho a trawy bardzo mało, wszędzie można spotkać owce (pasą się na wysokościach ponad 2500 m).

Mamy trudności z minięciem jednej z grupek zwierząt na szlaku, bo one unikają bezpośredniego kontaktu z ludźmi, trzeba było się trochę cofnąć żeby je przepuścić.

Szlak jest łatwy, miejscami tylko trzeba się powspinać, tego dnia dopisuje nam pogoda i jeślibyśmy mieli jedzenie i picie moglibyśmy się zastanowić czy nie wejść na Trygław raz jeszcze. Ale nie mamy.

Na tym zdjęciu widać kolejkę ludzi, która ustawia się do wejśćia na Trygław

Pod Kredaricą tłumy – jest święto, Słoweńcy wypoczęli w schroniskach i zamierzają teraz zdobywać swoją najwyższą górę. My przeciwnie, chcemy jak najszybciej być na dole.

Schodzimy szlakiem Pot Cez Prag – jak sama nazwa wskazuje, prowadzi on przez skalne progi. Zejście po samych progach jest dość łatwe (zresztą cała trasa jest lepsza niż ta, którą wchodziliśmy), większe trudności sprawiają raczej osypujące się piargi.

Do południa jesteśmy dość wysoko a słońce nie grzeje tak mocno, ale im niżej, tym bardziej zaczyna nam doskwierać brak wody. Wszyscy jesteśmy też nieźle zmęczeni i źli. Ostatnia godzina to najgorsza męczarnia: okolica jest bardzo sucha, z piargów podnosi się kurz. W dolinie do której schodzimy widzimy małą rzeczkę, nasze myśli krążą tylko wokół niej, rozmawiamy tylko o wodzie. Tomek, jako że ma więcej siły, prawie zbiega w dół, my z Kubą się wleczemy i lada moment padniemy na tej pustyni. Nigdy nie zapomnę miny Kuby podczas ostatnich stu metrów do rzeki: on naprawdę nie wierzył już w to, że przeżyje.

Nasze szczęście gdy wreszcie możemy się napić jest nie do opisania. Strumyk jest czysty, parę metrów wcześniej wypływa spod ziemi, wprost nie możemy się nim nacieszyć. Pijemy, chlupiemy się i cieszymy jak małe dzieci.

Spotkana na szlaku jaszczurka, która nie miała nic przeciwko temu, by wziąć ją na rękę

Po tym wspaniałym wydarzeniu idziemy pod schronisko Aljazev dom i jemy obiad chociaż zupki chińskie i wszelkie inne potrawy w proszku tak nam już obrzydły, że nie możemy na nie patrzyć.

Zjeżdżamy autem w doliny, oddajemy sprzęt do ferrat i naradzamy się co robić dalej. Chcemy zwiedzić słoweńskie jaskinie, więc decydujemy się na nocleg na campingu niedaleko groty Skocjanska.

Wieczorem Tomek gotuje najsmaczniejszy na świecie makaron z parówkami i jesteśmy z siebie dumni, że to przeżyliśmy.