Jak naprawdę jest w Wenecji

Pojechałam do Wenecji trochę ironicznie. Chciałam po powrocie napisać „dużo turystów, śmierdzi, brudno, nie warto”, a tymczasem żadne z moich wcześniejszych założeń się nie sprawdziły. Teraz mam dylemat: czy wypada napisać na blogu podróżniczym, że Wenecja jest super?

Jest dużo plotek i pogłosek krążących wokół Wenecji, którymi ci, którzy już odwiedzili to miasto straszą tych, którzy tam jeszcze nie byli. Znajomi opowiadali mi niesamowite historie o pijanych Włochach sikających wprost do kanałów na oczach miliona przestraszonych turystów, a ja kiwałam głową i wierzyłam im w to. Dlatego też nigdy nie chciałam pojechać do Europejskiej Stolicy Turystyki. Gdy jednak Alice powiedziała do mnie „I won’t let you out of Italy if you don’t visit Venice!” to zdecydowałam, że jednak muszę wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi.

Widok na Wenecję z wyspy San Giorgio Maggiore

Moje uprzedzenia do tego miasta padały jedne za drugim. Pierwsza padła pogłoska, że tam śmierdzi. W kwietniu odwiedziłam Mediolan, Rzym i Florencję i choć pogoda w tych miastach była cudowna, wjeżdżając do Wenecji w końcu poczułam, że oddycham. Na pewno znacie ten wakacyjny zapach soli, wodorostów, ryby i jodu, dla mnie jest to czołówka ulubionych zapachów na świecie. Właśnie tym pachnie Wenecja.

Podobno miało też śmierdzieć po deszczu, temu też mogę zaprzeczyć bo przez nasze cztery dni w mieście lało codziennie, a dalej pachniało pięknie. Dodatkowo jak na miasto turystów i mew, śmieci w wodzie było wyjątkowo mało. Już nie wspominam o tym, że ani razu nie widziałam by ktoś sikał do kanału.

Santa Maria del Rosario

Skrzydlaty lew nad portalem do Pałacu Dożów – symbol Wenecji

Kolejną rzeczą która mną wstrząsnęła były gondole. Wiadomo, główny kiczowaty symbol miasta, widzieliśmy tyle razy na fotach, a to pewnie wcale nie jest fajne. A właśnie, że jest! Owszem, są miejsca zatłoczone, gdzie pływanie gondolą jest wątpliwą przyjemnością, na przykład przy Moście Westchnień (wzdychali na nim przestępcy, bo prowadzi do więzienia) czy Rialto. Jednak przez większość czasu łodzie cicho pływają po wąskich kanałach, delikatnie pluskając w wodzie – po prostu magia! Brak mi słów by wyrazić jak bardzo jest to czarujące i kompletnie się nie dziwię, że są tak popularne. Nie wiem tylko czy przejażdżka byłaby dla mnie wspaniałym przeżyciem, bo dużo turystów robi zdjęcia ludziom na łódkach i pewnie bym się tylko stresowała czy dobrze wyjdę na fotach.

Jeśli chodzi o ilość turystów to oczywiście pogłoski nie są przesadzone – Wenecja jest okropnie zatłoczona. Najwięcej osób koncentruje się na placu świętego Marka i przy moście Rialto (aktualnie w przebudowie, zasłonięty wielkim plakatem) – jest tam stale tyle osób co na ogromnych koncertach i cały czas trzeba się przepychać. To miejsca w Wenecji które trzeba „odhaczyć”, po czym skręcić w uliczkę gdzie jest mniej ludzi i doświadczyć miasta od środka.

Canal Grande, czyli główny kanał w Wenecji, nad którym jest słynny most Rialto. Nie ma go na zdjęciach, bo jest aktualnie w przebudowie i zasłania go wielki plakat

Most Westchnień z Riva degli Schiavoni…

Plac św. Marka

…i widok z Mostu Westchnień na Riva degli Schiavoni

Bazylika Świętego Marka

Bez problemu znalazłam dla siebie kilka spokojnych ulic, nawet w centrum, na których mogłam być z Miłoszem praktycznie sam-na-sam. Staliśmy na ślicznych mostach i oglądaliśmy przepływające pod nami gondole. Bardzo nie chcę tego określać jako „romantyczny moment”, ale napiszę, że było naprawdę ładnie. Większość osób jedzie do Wenecji na dwa-trzy dni w ciągu których intensywnie zwiedza wszystko, co jest do zwiedzenia, ale ja mówię: zobacz tylko to, co Cię naprawdę interesuje, a potem olej te zabytki, uciekaj z centrum, siadaj w knajpie nad kanałem i ciesz się życiem. Jesteś w, być może, najpiękniejszym mieście we Włoszech, znajdź chwilę na to, by się w nim zakochać!

Podobno „rdzenni” mieszkańcy wyprowadzili się z miasta, a Wenecja stała się ściśle turystyczna. Po wizycie nie jestem tego na 100% pewna, nie wysuwałabym aż tak pochopnych wniosków. Na pewno w najbardziej turystycznych dzielnicach nie mieszkają już żadni „prawdziwi” wenecjanie, bo wolą wynajmować swoje mieszkania przyjezdnym za astronomiczne ceny, poza tym koszt życia w tym mieście jest bardzo wysoki. Natomiast na otaczających Wenecję wyspach (Giudecca, Burano) mieszka mnóstwo normalnych ludzi. Przez ilość turystów oraz fakt, że miasto rzeczywiście jest na wodzie, życie w Wenecji jest dość… specyficzne (z braku lepszego określenia). Jest natomiast możliwe i przepełnia mnie ogromny podziw do ludzi którzy je prowadzą. Mieszkańcy mają również duże zniżki na transport publiczny i większość atrakcji w mieście jest dla nich darmowa.

Jedyne do czego autentycznie mogę się przyczepić to kosmiczne ceny. Boziu, jak tam jest drogo! Nawet już nie Paryż-drogo, nie Norwegia-drogo, tylko jak Londyn-drogo. Drogi Misiu, za pół godziny gondolą osiem dych. Za obiad w restauracji tyle samo. Za bilet trzydniowy na komunikację publiczną – cztery dyszki za osobę. Na „głównych” wyspach nocleg poniżej stu euro to jest cud, wtedy też trzeba się liczyć z bardzo drogim wyżywieniem i brakiem zwykłych spożywczaków w okolicy.

Pewnie da się jakoś oszczędzić, robić zakupy w supermarkecie, nie wchodzić do zabytków, pakować „suchy prowiant” i inne historie, ale za nocleg i zwiedzanie Wenecji bez liczenia każdego grosika można spokojnie wydać pięćset euro za dwie osoby za trzy dni. Nie narzekam, ale jakby co to trzeba jechać przygotowanym na takie wydatki. Ja mówię jednak, że warto.¹

Tak codziennie dopływaliśmy na zwiedzanie głównej wyspy. Ujdzie!

Pałac Dożów – warto!

Jedna z sal w Pałacu Dożów – a nie mówiłam, że warto?! :)

W Wenecji nie ma samochodów. Nie ma autobusów, ciężarówek, skuterów, nawet nie ma rowerów. Nawet nie wyobrażasz sobie, jak dzięki temu jest cicho. Cały transport odbywa się tylko i wyłącznie na łodziach. Pomyśl teraz o śmieciarkach, maszynach budowlanych, dostawach do sklepów, karetkach. W Wenecji one wszystkie pływają.

Budynki są w wodzie. Nie nad wodą, ale po prostu – w wodzie. Można przycumować swoją łódkę przed drzwiami wejściowymi do własnego domu, jak to nie jest fajne, to nie wiem co jest.
Pewnie nikogo to nie szokuje, ale ja cały czas przystawałam w zachwycie nad ludźmi, ich umiejętnością przystosowania się do każdej sytuacji, pomysłami na życie w tak niesamowitych warunkach. Czasem, bardzo rzadko, ale jednak – ludzie są super.

A w Wenecji dzięki temu też jest super. Jest ładniej niż się spodziewałam, spokojniej niż się spodziewałam, ciekawiej niż się spodziewałam. 

Księgarnia „Acqua Alta” która chwali się, że jest najładniejsza na świecie. Fajnie wygląda na fotach, ale widziałam dwie ładniejsze: Lello i Shakespeare&Co

Acqua Alta w środku

Nie każdemu się spodoba, nie każdy trafi na świetny moment poza sezonem, dobry hotel i ładne kanały. Wiele osób będzie się kręcić dookoła placu Świętego Marka, stać w kilkugodzinnych kolejkach, chodzić do przypadkowych restauracji i jeść tam niedobre, ale bardzo drogie jedzenie. To miasto stuprocentowo turystyczne, więc dużo rzeczy może pójść nie tak. Sama prędko tam nie wrócę. Za to zobaczenie tego miasta od teraz uznaję za obowiązek każdego mieszkańca Ziemi.

Wenecja to najbardziej inspirujące miejsc na świecie i pisze to osoba która nie znosi słowa „inspiracja”.
Ale kto uważa inaczej, prawdopodobnie nie ma serca.