Rzuć wszystko i jedź do Południowego Tyrolu

Południowy Tyrol jest wymarzonym miejscem na wakacje, ferie, życie. Oto dlaczego.

Bardzo długo nie mogłam napisać tego wpisu. Myślę o nim odkąd wróciłam z Południowego Tyrolu, w tym czasie byłam już w Porto i z powrotem, ciągle mając pustkę w głowie i kompletny brak pomysłów.

Mało mam pomysłów na opis wyjątkowych dla mnie miejsc. Nie macie czasem wrażenia, że wszystko w podróży musi być wyłącznie pozytywne, tyle na świecie miejsc do których “absolutnie musicie pojechać”, tyle rzeczy których “absolutnie musicie spróbować”? Że świat turystyki oparty jest zachwytach, na pokazywaniu Wam stuprocentowo pięknych obrazków, a opinia “nie podobało mi się” zawsze znajdzie przeciwnika który powie “trzeba było siedzieć w Polsce”? To prawda, że po jakimś czasie wspomnienia robią się gładkie, zapominamy o brzydkich muzeach, złej pogodzie, ohydnym jedzeniu i koszmarnych towarzyszach – patrzymy na zdjęcia i myślimy sobie “tak było pięknie”, w końcu to wakacje więc przynajmniej nie trzeba było patrzeć w komputer przez osiem godzin. I wszystko robi się wyjątkowe i niesamowite.

Ponieważ jednak piszę i czytam innych, zawsze wolę nutkę uszczypliwości, prawdy lub krytyki. Czasem w podróży jest tak samo normalnie, jak wyjątkowo. Dlatego siedziałam nad tym postem i główkowałam jak napisać o Południowym Tyrolu żebyście nie mieli mdłości. Po dwóch tygodniach dalej nie umiem, więc postanowiłam być po prostu szczera.

Południowy Tyrol reklamuje swoje połączenie “austriackich tradycji ze śródziemnomorską radością życia”, cokolwiek by nią nie było. Leży on we Włoszech, natomiast historycznie przez długi czas należał do Austrii więc mieszkańcy są dwujęzyczni (preferowany jest najczęściej niemiecki). Nie mówią jednak o sobie Austriacy ani Włosi, tylko “Południowi Tyrolczycy” – to miejsce zupełnie odrębne kulturowo i nie dziwię się, że na każdym kroku chcą to podkreślać.

Dlatego w Południowym Tyrolu mają pyszne śródziemnomorskie jedzenie (oliwki, pomidory, sery i inne przysmaki których brakuje mi w Portugalii ¹), winiarnie, palmy na ulicach – ale są też ośnieżone Dolomity z alpejskimi łąkami i szlakami, ogólnie panujący porządek. To połączenie wydaje się być idealne. Kontrasty sprawiają, że życie jest ciekawsze a w Południowym Tyrolu ma ono najwięcej barw. Szczególnie pięknie widać ten kontrast, gdy w godzinę wjeżdża się z „włoskiego” Bolzano prosto w Alpe di Siusi, majestatyczne góry.

Tutaj więc dochodzimy do momentu, w którym szczerze stwierdzam, że nie byłam w lepszym miejscu na świecie. Owszem, miałam zaplanowany wyjazd i nie musiałam się martwić mnóstwem drobnostek typu: gdzie zjeść, gdzie spać, gdzie jechać, co zobaczyć. Owszem, Południowy Tyrol był organizatorem imprezy i wiedzieli, gdzie nas zabrać. Nie zapłacili mi jednak za dobrą opinię więc mogę być całkowicie szczera po raz drugi i kolejny: nie byłam w lepszym miejscu na świecie.

Byłam w „absolutnie wyjątkowych” miejscach – ba, mieszkam w wyjątkowym mieście. Piję wino nad oceanem, na obiad jem grillowane kalmary (serio) i trochę z przekory staram się pisać Wam o tym, co mi się nie podoba bo przez większość czasu jest mi 9/10. Najwyższa ocena jest jednak zarezerwowana dla Południowego Tyrolu i już się tłumaczę dlaczego. Najpierw jednak kolejna dygresja.

Południowy Tyrol jest najbogatszym regionem Włoch, jednym z bogatszych w całej Unii Europejskiej. Mimo tego, że oddaje temu państwu tylko 10% zbieranych u siebie podatków ², jest jednym z regionów utrzymujących to państwo. Żyją z rolnictwa (jabłka, winogrona), przemysłu, turystyki. Bezrobocie u nich to 2-3%.

Dlatego pewnie powinnam wspomnieć, że dla przeciętnego Polskiego turysty podróż do tego regionu może się wydawać nieco droga. Kluczowe jest jednak to, że za ciężko zarobione pieniądze Południowy Tyrol daje gwarancję najwyższej jakości. Dlaczego?

Tamtejsze hotele należą wyłącznie do miejscowych – wielkie sieci można znaleźć tylko w stolicy, Bolzano. Są to często przybytki prowadzone przez pokolenia (nawet 500 lat), w których właścicielom zdarza się obsługiwać gości i przychodzić do nich na śniadanie, by życzyć im miłego dnia. To samo tyczy się restauracji, w których szefowie kuchni odpowiadają osobiście za przygotowywane potrawy, to samo jest w dowolnym przybytku włoskiego Tyrolu. Wydawane pieniądze są nawet podwójnie szanowane, bo zostają w regionie, nie idąc do mitycznych multimilionerów w Stanach, których i tak nie obchodzicie. To prowadzi też do tego, że mieszkańcy mają wyjątkowe podejście zarówno do turystów, jak i do samych siebie.

Od najmłodszych do staruszków, praktycznie każdy dba o siebie uprawiając sport: chodząc po górach, jeżdżąc na nartach i rowerze. Każdy należy do Alpenverein, płaci co roku składkę na utrzymanie szlaków i przyrody w Alpach. Kolekcjonują wino. Chodzą całymi rodzinami do eleganckich, drogich restauracji by spróbować nowych smaków. W wolnym czasie odwiedzają lokalne muzea. Szanują czas swój i innych. A przede wszystkim, nie patrzą ze strachem w przyszłość.

Wiedzą, że będzie stabilnie.

I to się udziela. Spacerując cichymi uliczkami Vipiteno, San Candido czy Kaltern można się rozluźnić; pogodnie spojrzeć na świat wiedząc, że wszystko będzie dobrze. Nie spóźni się autobus, nikt nam nic nie ukradnie, w łazience nie będzie grzyba i nie zatrujemy się jedzeniem. Można spojrzeć na jutro wiedząc, że dalej będziemy szczęśliwi.

Nigdy nie doświadczyłam tej stabilności, pewności jutra – w żadnym miejscu na świecie. Pamiętałam trochę z Austrii jak dużym komfortem psychicznym jest zostawiać rowery nieprzypięte. Tym razem uderzyło mnie to mocniej – może dlatego, że starałam się rozmawiać z Tyrolczykami, wyłapać jakoś ich podejście do życia, a może dlatego że w Lizbonie (przynajmniej w centrum) trochę mi tego brakuje. Przygoda przygodą, ale czasem warto odpocząć i poczuć się jak w domu, wśród osób którym można zaufać. Chodziłam po winiarniach, patrzyłam na góry, pływałam w zimnym basenie i myślałam: czy ludzie tu mają jakiekolwiek problemy?

Pewnie mają. Pewnie sporo turystów podejrzewa, że w krajach odwiedzanych przez nich w wakacje nikt nie ma. Tam dowiedziałam się jednak, że są miejsca gdzie ludziom nie jest tylko dobrze, a stale 10/10. W Południowym Tyrolu nie widziałam miasteczka, wioski, łąki, góry, skrawka ziemi gdzie byłoby mniej. Dlatego życzę każdemu, aby na własnej skórze poznał beztroskę życia najwyższej jakości, godnego i spokojnego – i już nigdy nie chciał wrócić do “tylko dobrze”.

Młodzi mieszkańcy mówią, że chcą zobaczyć świat tylko po to, by wrócić do Południowego Tyrolu, tam żyć, mieć rodzinę i umrzeć. Czy Wy macie już takie miejsce?