Czarnogóra – dojazd

Głównym argumentem przeciwko jechaniu do Czarnogóry był dla nas dojazd – spokojnym tempem, licząc zatrzymywanie się od czasu do czasu, wyszły nam 4 dni „tam i z powrotem”. Co jednak zrobić, po zobaczeniu wspaniałych zdjęć z Czarnogórskich gór, wszystkie inne plany odrzuciliśmy. Decyzja została podjęta 9 sierpnia wieczorem, a brzmiała: „musi być Durmitor”.

Następnego dnia, nie tak znowu rano (tj. w samo południe) wyjeżdżamy z Krakowa w stronę Budapesztu. Od tego zapewne zaczyna się większość podróży na Bałkany, dlatego oszczędzę dokładnych opisów, notując tylko, że uwielbiam jeździć przez Słowację (te góry i pagóry, te lasy…). A jeśli chcecie zaoszczędzić na słowackiej winiecie, to 15-kilometrową autostradę za Banską Bystricą można łatwo ominąć, kierując się na lotnisko i miejscowość Silać.

Węgry

Zawsze byłam zdania, że do Budapesztu łatwo wjechać, ale trudniej z niego wyjechać – może dlatego, że tamtejsze znaki nie są na miejscowości, a na numery dróg. Nam tym razem udaje się go „przeskoczyć” (podziękowania dla 8-letniego TomToma), kierując się na M6, prostą jak drut i okropnie nudną trasę wzdłuż Dunaju. Przez 200 km krajobraz się kompletnie nie zmienia, ciągle tylko płaskie pola uprawne. W końcu przy miejscowości Boly wykręcamy na Harkány, gdzie planujemy spać na campingu Termal.

W Harkánach są gorące źródła i miejscowość jest bardzo turystyczna – gdybyśmy byli tam nieco wcześniej niż o 21:30, z pewnością skorzystalibyśmy z term. Tymczasem padliśmy po podróży, mając nadzieję wcześnie wstać.

Nasz dzielny Hannah w Harkanach

Następnego dnia po ósmej pakujemy się, płacimy w recepcji (2 osoby + namiot + samochód = 18 euro) i znów w drogę – chcemy przecież przejechać dziś całą Bośnię!

Przekraczamy najbliższą granicę z Chorwacją (okolice miejscowości Donji Miholjac) i kierujemy się na wschód, w kierunku autostrady. Po wzięciu karteczki na bramce – gaz do dechy przez 70km monotonnego krajobrazu północy Chorwacji. Na szczęście Bośnia już niedaleko, a tam mamy obiecane góry, serpentyny i kaniony – już nie możemy się doczekać.

Bośnia

Kwestia formalna związana z wjazdem do Bośni: trzeba mieć paszport i tzw. Zieloną Kartę. Jest ona dowodem ubezpieczenia poza Unią Europejską i na każdej granicy ją sprawdzają. Zieloną Kartę można wyrobić u swojego ubezpieczyciela – u niektórych za darmo, inni pobierają niewielką opłatę.

Po przekroczeniu granicy niedaleko bośniackiego Šamac (nie ma kolejki, ale dostajemy pieczątkę do kolekcji), kontynujemy podróż na południe, w kierunku Sarajewa. Ta droga nie jest kręta, można nią jechać dość szybko, inni kierowcy też się nie obijają. Przejeżdżamy przez bośniackie wioski i miasteczka, w jednych są meczety, w innych – cerkwie. Z głośników leci lokalne radio, z bardzo dobrą zresztą muzyką, wiele stacji nadaje tylko folklor.

Bliżej Sarajewa jest nawet autostrada – z naszej mapy wynika, że w Bośni jest planowanych wiele takich dróg, my uświadczyliśmy tylko jednej. Jest płatna (chyba 1 euro) i przyjmują karty.

Nie decydujemy się na odwiedzanie stolicy Bośni, bo jest już popołudnie, a mamy przed sobą najtrudniejszy kawałek drogi. Dlatego jedziemy drogą tranzytową przez Sarajewo, która jest zresztą paskudna, a na obiad zatrzymujemy się już 30 km dalej, w przydrożnej restauracji. Na mój gust jest za bardzo turystyczna, ale inne z kolei wyglądały zbyt obskurnie. Podają tam za to pyszną i świeżą jagnięcinę, która nie wydaje charakterystycznego zapaszku, a po prostu rozpływa się w ustach. Za obiad dla dwóch osób – 24 euro. Miałam nadzieję, że w Bośni jest taniej, ale mięsko pyszne, warto.

Mniam!

A nieco dalej już zaczynają się „upragnione” serpentyny – jedziemy kanionem rzeki Bosna, dalej wzdłuż mniejszej Bystricy, a w końcu koło miasta Brod skręcamy na drogę M18, do granicy z Czarnogórą. Oczywiście, pamiętamy też o zatankowaniu – paliwo w Bośni jest dużo tańsze niż gdzie indziej po drodze.

Od tego miejsca droga robi się bardzo „dzika”; stroma, kręta, często brakuje na niej asfaltu. W tych okolicach jest wiele ośrodków oferujących spływ rzeką Pivą, są też przy nich campingi – bardzo fajne, odosobnione miejsce.
Granica bośniacko-czarnogórska przy miejscowości Hum wygląda tak:

„Ej, nie rób zdjęć, na granicy nie wolno”. Hihi

Tunele w skałach – absolutna normalka w tych okolicach.

A to jest most na rzece Piva, wzdłuż której ta granica przebiega

Wreszcie Czarnogóra!

A w Czarnogórze… dalej kaniony, tunele (niektóre bardzo długie, inne strasznie kręte), piękne widoki. Natrafiamy na przykład na taki most nad przepaścią – nie mam pojęcia jak on się trzyma, chyba na niewidocznych słupach.

Wkrótce dojeżdżamy do tamy na rzece Piva, dzięki której utworzone zostało jezioro Pivsko o niesamowicie turkusowej wodzie. Sama zapora jest ogromna, a zbiornik przypomina nieco norweskie fjordy – wije się między ostrymi ścianami kanionu, tworząc rozgałęzienia. Droga przy nim jest po prostu spektakularna, a kierowcom zaleca się szczególną uwagę, bo mogą się zagapić na przepiękne widoki.

Rzeka Piva tuż przed tamą

Pivsko z góry

Zwiedzanie Czarnogóry chcemy zacząć od Parku Narodowego Durmitor, dlatego skręcamy z głównej drogi na miejscowości Trsa i Žabljak. Skręt jest kolejnym tunelem wydrążonym w skale i łatwo go przeoczyć, dlatego w tym miejscu lepiej pilnować drogi. Tutaj też zaczyna się kolejna, mozolna wspinaczka pod górę, a niektóre zakręty wymagają użycia klaksona.

Dojeżdżamy w końcu do płaskowyżu, na którym pojawiają się już malutkie miejscowości i pojedyncze domki, w których ludzie mieszkają tylko latem. Bierzemy nawet stopowiczkę, która okazuje się być pasterką.

Już prawie w Durmitorze…

A nagle… Prutas. Na szczycie będziemy za trzy dni.

Droga idzie nam tu dużo wolniej, a czujemy się jak w innym świecie… Przejeżdżamy przez środek Parku Narodowego, a tuż nad nami widoczne są wysokie szczyty Durmitoru. Słońce zaczyna zachodzić i o tej porze samochody to rzadkość.

Musimy jeszcze wjechać na przełęcz Prevoj Sedlo (1907 m n.p.m.), żeby w końcu się dostać do Žabljaka i na camping. Wcześniej prowadziła tędy droga żwirowa, ale została wymieniona na asfalt około 3 lat temu. Niemniej jednak wciąż w przewodnikach i Internecie można znaleźć ostrzeżenia przed jazdą tą trasą – to już nieaktualne.

Widok z przełęczy Prevoj Sedlo (nie wiem jak to możliwe, że wyszło to zdjęcie. Było już całkiem ciemno)

Na przełęcz prowadzi bardzo kręta droga, która może być niebezpieczna przy mijaniu. Wbrew pozorom to, że jest ciemno wcale nie przeszkadza w jeździe – dzięki temu nadjeżdżające samochody widać z daleka. Na szczycie strasznie wieje, dlatego po zrobieniu kilku zdjęć uciekamy w dół, do Žabljaka.

Autorka przewodnika „Czarnogóra”, Agnieszka Szymańska, polecała camping Razvrsje w miejscowości o tej samej nazwie – skręcamy na tą wioskę (500 m przed Žabljakiem), ale z powodu zalegających już ciemności mylimy pola namiotowe i zatrzymujemy się przy Kod Boce, który jest na tej samej drodze, tylko 100 metrów wcześniej.

To nic, jest 21, a my nie mamy siły nawet na zrobienie sobie kolacji. Nie ma się co dziwić, w dwa dni zrobiliśmy ponad 1100 km z Krakowa. Dokładną naszą trasę można obejrzeć tutaj. Czy było warto…? O tym w najbliższych postach.