Słowacki Raj

Dwa emocjonujące szlaki w Słowackim Raju: przełomem Hornadu oraz wąwozem Sucha Bela przez wodospady Misove.

Park Narodowy Słowacki Raj leży na płaskowyżu zbudowanym z wapieni i dolomitów, przekształconym w ciągu tysięcy lat przez rzeki Hornad i Hnilec. Byłam w Słowackim Raju na dwóch szlakach i dziś chcę pokazać czy i dlaczego warto się tam wybrać. Chociaż nie są to Tatry, to tamtejsze trasy dostarczają wielu emocji, co zaraz zobaczycie.

Obydwie opisane trasy zaczynają się w miejscowości Podlesok na północy Słowackiego Raju, jednym z ważniejszych ośrodków turystycznych w okolicy. Polecam mapę Sygnatury, w wersji online można obejrzeć na e-gory.

Szlak przełomem Hornadu

Jedna z kładek przez Hornad

Zwany Szlakiem Ratowników Górskich. Trasa przełomem Hornadu jest bardzo przyjemna do pokonania, ponieważ jest dość płaska, a jednocześnie oferuje atrakcje takie jak: przechodzenie po kratkach nad przepaścią, wspinanie po drabinkach, asekuracja łańcuchami i oczywiście, przekraczanie kolejnych kładek nad Hornadem.

Całość ciągnie się przez 17 kilometrów, ale można skrócić sobie trasę i odbić na przykład na górę Klasztorzysko (Kláštorisko), gdzie znajdują się 700-letnie ruiny klasztoru kartuzów. Stamtąd spokojnym szlakiem schodzi się z powrotem do Podlesok.

Ciekawostka: przełom Hornadu jest przetrwały, to znaczy że rzeka płynęła tamtędy w trakcie wypiętrzania Słowackiego Raju i nie zmieniła wtedy swojego biegu.

Sucha Bela

O ile cały Słowacki Raj jest bardzo popularny, to dolina potoku Sucha Bela jest jego najbardziej zatłoczoną częścią. Jest jednak najbardziej atrakcyjna i nie dziwię się, że turyści tak chętnie ją wybierają.

Na początku szlak prowadzi doliną i czasem trzeba przeskoczyć przez rzeczkę albo przejść po drabince tuż nad nią. Jednak najciekawsza jego część to przejście przez kolejne wodospady Misove (niestety! nie od misiów, tylko od mis, czyli kotłów tworzących się u ich stóp).

Jak widać, przejście ich to spora dawka adrenaliny, mimo tego wydają się całkiem bezpieczne – w końcu chodzą nimi nawet dzieci. Na pewno jest to niezapomniane przeżycie i w żadnym innym miejscu nie widziałam takiego spektakularnego szlaku przez wodospad (który dodatkowo byłby tak dobrze zrobiony).

Jak widać również na zdjęciach, ruch w dolinie jest bardzo duży, dlatego szlak jest tylko w jedną stronę – do góry wodospadów. Niedaleko za nimi kończy się też dolina, na przełęczy, a jakże, Sucha Bela. W lecie można tam wypożyczyć rowery lub hulajnogi i zjechać drogą asfaltową do Podlesok.

Spokojnie mogę polecić Słowacki Raj jeśli chcecie wybrać się na niewymagającą, ale ciekawą trasę w któryś z wolnych weekendów. Z tego co widziałam szlaki bardzo podobają się dzieciom, radziły sobie na nich także osoby starsze.

Na zakończenie – o miejscowości do której trafiliśmy przy okazji zwiedzania Słowackiego Raju – Dedinky. Zajechaliśmy tam zupełnym przypadkiem, bo zobaczyliśmy jezioro Palcmanská Maša. Jest to zbiornik sztuczny na rzece Hnilec, część elektrowni. Ludzie tam spokojnie spacerowali, kąpali się, wydało mi się, że jest tam mało turystów i to po prostu taka spokojna słowacka wioska w której ludziom jest dobrze. Macie takie miejsca które nie wychodzą dobrze na zdjęciach, ale dla Was są wyjątkowe? To jedno z moich miejsc.

Przydatne informacje:

• Dojazd: najlepiej samochodem. Z Zakopanego jedziemy na przejście Jurgów, następnie kierujemy się na Poprad. Tam szukamy znaków na Spisska Nova Ves, ale mniej więcej w połowie drogi skręcamy w prawo na Podlesok. Jest to ok. 90 kilometrów, trasa zajmuje 1,5 godziny.
  Bez auta jest bardzo trudno się dostać, najlepiej z Łysej Polany pojechać autobusem do Popradu i stamtąd pociągiem kierunek Koszyce, przystanek: Spisske Tomasovce.
  W tej części Słowacji należy uważać i omijać tzw. romske osady, czyli slumsy zbudowane przez cygan!
• Szlaki i mapa: przed wyjazdem polecam spojrzeć na świetną mapę Słowackiego Raju dostępną za darmo online. Jest tam opisana długość szlaków i można się świetnie przygotować do wyjazdu.
• Trudność tras: opisywane przede mnie trasy nadają się dla dzieci (pod opieką dorosłych!) oraz osób starszych – są zabezpieczone. Nie wymagają szczególnego przygotowania górskiego, tylko ostrożności.