Po co podróżuję? Po co podróżujesz?

Gdy mówię komukolwiek o swoim życiu i planach na przyszłość reakcją najczęściej jest: “po co to tobie?”. No właśnie, po co mi to?

Pięć miesięcy mieszkałam w Lizbonie, tydzień temu przeprowadziłam się do Paryża. Gdy mówię komukolwiek o swoim życiu i planach na przyszłość reakcja zawsze jest taka sama: radość zmieszana z zazdrością, ale powoli przechodząca w “po co to tobie?”. No właśnie, po co mi to?

Nowe wyzwania

Po kilku miesiącach w jednym miejscu zaczynam wchodzić w rutynę. Codziennie widzę to samo, chodzę tymi samymi ścieżkami, każdy dzień jest podobny do poprzedniego.

Wychodzenie poza własną strefę komfortu nie jest niczyim ulubionym zajęciem, natomiast dla mnie jest to jedna z najgorszych rzeczy na świecie, bardzo się wszystkiego wstydzę i wyjątkowo często się boję nowych sytuacji.
Za to nigdy w trakcie podróży. Wtedy wiem, że muszę się “przełamać” i zacząć rozmawiać w obcym języku, muszę sobie poradzić w stresowej sytuacji, szybko reagować na zmiany i ciągle robić coś, czego wcześniej bym nigdy nie zrobiła.

W trakcie podróży wiem, że muszę się “przełamać” i ciągle robić coś, czego normalnie bym nie zrobiła.

To pomaga – powoli, małymi krokami jestem coraz bardziej pewna siebie, coraz lepiej wiem jak się zachować i odnaleźć w nowych sytuacjach. Dodatkowo, czuję się przy tym jak swoja własna gwiazda – taka dzielna podróżniczka, spokojna nawet pod największą presją. To cudowne uczucie. Chcę tego uczucia coraz więcej.

Inne nigdy nie jest gorsze

W podróży przekonuję się codziennie: nie oceniaj, póki nie poznasz. Tak, sama też miewam w głowie stereotypy których potwierdzenia się doszukuję w odwiedzanych krajach – a które przy dokładniejszym poznaniu tego miejsca zawsze upadają.

Pierwszy przykład z brzegu: niemili Francuzi. Już po tygodniu widzę, że 90% z nich to bardzo pomocne osoby, które do każdego się uśmiechają. Zdarzają się też zupełne przeciwności – ale przecież wszędzie się zdarzają.
Dlatego coraz rzadziej wyciągam szybkie wnioski lub dochodzę do definitywnych konkluzji w jakiejkolwiek dziedzinie życia, bo na własnej skórze sprawdzam codziennie, że każdy medal ma dwie strony.

Wiem też, że pewnych rzeczy nigdy nie zrozumiem. Zawsze będzie dla mnie granica nie do przeskoczenia, niuans którego nie zauważę – czy będzie dotyczyć pizzy czy podejścia do pracy. Każdy kontakt z tą granicą jest przerażający i cudowny jednocześnie – ciągle będę obca, ale to też oznacza, że nie mogę niczego i nikogo porównywać według własnej miary.

Uczę się

Nie jest tu mowa o historii państwa, chociaż zazwyczaj po wyprawach możecie mnie znaleźć po uszy w książkach, szukającą wszystkich możliwych ciekawostek dotyczących odwiedzonego miejsca miejsca.

Mam coraz mniej oczekiwań, dzięki czemu jestem coraz bardziej szczęśliwa.

Nie, ja uczę się w każdej sekundzie podróży: o nowych potrawach, zachowaniu w dosłownie każdej sytuacji, podejściu do życia i tego, że gdzieś jest lepiej, lub gorzej, niż sobie wyobrażałam.
Uczę się też, że gdy coś nie pójdzie po mojej myśli, to nie tragedia. Że nie wszystko muszę kontrolować i nie wszystko chcę kontrolować.
Czegokolwiek się spodziewam, zawsze wyjdzie inaczej. Mam coraz mniej oczekiwań, dzięki czemu jestem coraz bardziej szczęśliwa.

Codziennie jestem nowa

Patrzę na to, jak ludzie żyją: francuskie celebrowanie jedzenia, włoska radość życia, portugalska nostalgia, szkocki optymizm (tak, tak!)… Poznaję dokładnie jak żyją ludzie inni niż ja, z czego czerpią przyjemność i czego unikają, jaką mają perspektywę na świat, co kochają a czego nie znoszą.
Mam szczęście być częścią tego i codziennie mieć kontakt z czymś nowym. Biorę kawałki tego dla siebie i staję się innym człowiekiem: w ciągu pół roku od wyjazdu zaczęłam bardzo cenić dobre jedzenie, do każdego się uśmiecham, jestem bardziej otwarta i pewna siebie, piję wino i kawę do obiadu.

Przekonuję się, że moje wybory nie są do końca dobre lub złe, tak samo jak wybory ludzi których mijam w podróży.
Każdego dnia zadaję sobie pytanie: a co, gdybym zrobiła inaczej? Może powinnam bardziej zaufać ludziom, przestać zazdrościć i skupić się na własnej satysfakcji i radości z tego, co już mam. Albo może powinnam sobie zrobić codziennie przerwę na drzemkę…

Czy jestem lepsza? Nie wiem, ale przynajmniej ciągle się rozwijam.

Życie w innym państwie jest cudowne i okropne jednocześnie, jest chaosem przeplecionym spokojem, jest stałą zmianą. Codziennie oglądasz coś nowego, chcesz wrosnąć w tkankę tego miejsca i potem się z niej wyrwać, chcesz codziennie odkrywać, zmieniać się i wychodzić poza swoją strefę komfortu.

Do tego sprowadza się moja podróż: ciągle do przodu. Nawet po najgorszym dniu, najokropniejszej sytuacji mogę podnieść głowę do góry i pomyśleć: ta lekcja już za mną. Jestem silniejsza (codziennie coraz bardziej), pokorniejsza, bardziej odważna, spokojna. Wiem, że dam radę.

Przez samą obserwację przekonuję się, że wybory ludzi w innych krajach nie są dobre albo złe, są po prostu inne. I ja też nie muszę być taka, jakiej mnie oczekują w domu, nie muszę nawet robić tego, czego sama od siebie oczekuję.

Gdy zobaczysz że można inaczej, już nigdy nie chcesz po staremu. Nie obchodzi cię co inni dla ciebie ustalili, jak trzeba a jak nie należy się zachowywać, jak żyć, co kochać, jaką mieć pracę, zainteresowania i marzenia. Otwierasz się na nowe możliwości które wcześniej by ci nie wpadły do głowy, bo się wstydziłaś lub bałaś.

To uczucie uzależnia. Gdy raz to poczujesz, już nigdy nie chcesz wracać.