Jak się mieszka w Edynburgu

Minął miesiąc mojego pobytu w Edynburgu i paru rzeczy się za ten czas nauczyłam. To bardzo fajne uczucie nie być już obcą osobą w nowym mieście i chcę się z Wami tym podzielić.

Jest coś, o czym nigdy nie wspominałam na blogu. Urodziłam się w mieście Karaganda i jestem repatriantką z Kazachstanu. Przeprowadziłam się do Krakowa gdy miałam osiem lat, kilka lat później przyjechali tam moi dziadkowie. Często dostaję pytania o to, jak mi było w Kazachstanie. Prawda jest taka, że niewiele pamiętam. Mieliśmy ładny dom, psa, kota, kury i króliki, i czerwoną Ładę, ale było dość zwyczajnie. Życie w Kazachstanie niewiele się dla mnie różniło od życia w Polsce. Tak naprawdę, pierwsze co zrobiłam gdy przyjechałam do Krakowa to… się rozpłakałam. W Karagandzie miałam przyjaciół, rodzinę i fajną działkę z ogródkiem, a przyjechałam do jednopokojowego mieszkania w zupełnie obcym mieście. Tak, potem było już z górki, ale moje dzieciństwo w odległym państwie wspominam bardzo miło.

Tak czy inaczej, w Krakowie mieszkam już prawie 20 lat i mimo nazwy bloga i częstych wyjazdów, rzadko bywałam w obcym mieście dłużej niż dwa tygodnie. Jestem jednak od miesiąca w Edynburgu i jest mi lepiej niż 18 lat temu.

To bardzo przyjemne uczucie znać się na autobusach i wiedzieć, co kupować w sklepie żeby nie jeść przetworzonego (chociaż i nogi i serce często mnie kierują w stronę bekonu lub lodów). Fajnie się orientować w dzielnicach i mieć swoje ulubione miejsca w każdej z nich. Przyjemnie jest odkrywać nowe miejsca a potem wracać tam, gdzie już się było.

Dzięki rozmowom ze Szkotami dowiedziałam się już kilku ciekawych rzeczy, na przykład: wiedzieliście dlaczego ksywką Edynburga jest Auld Reekie? Bo reekie to specyficzny zapach jęczmienia z destylarni i browarów w tym mieście. Mam też kilka plotek o budowie linii tramwajowych, emeryturach, niepodległości Szkocji i tym, dlaczego nikt nie lubi Aberdeen ale każdy chciałby mieć tam dom.

Potwierdzam też, że warto było przez tyle lat uczyć się angielskiego, nie wyobrażam sobie radzenia tutaj bez znajomości języka. Wielu Polaków popełnia ten błąd i niestety, nie robią w ten sposób dobrej reklamy Polsce, o czym już się przekonałam. Chociaż prawdę mówiąc, nawet wieloletnia nauka, oglądanie filmów bez lektora i czytanie książek w oryginale nie przygotowały mnie do Szkockiego. Tak się skupiam na rozumieniu, że czasem zapominam odpowiadać. Great stuff mate, aye!

Pisałam już kiedyś o tym, co najbardziej lubię w Edynburgu. Jednak moje najbardziej-najbardziej ulubione rzeczy to to, że:

• Budynki są niskie. Nawet poza miastem nie ma bloków, co jest niesamowite dla mieszkańca Polski. Nie ma żadnych odstępstw od planu zagospodarowania przestrzeni, nawet nowe budynki wyglądają często jak XIX-wieczne.
• Jest dużo zieleni, parków, trawników. Dość dużym problemem nowych osiedli w Krakowie jest to, że deweloperzy nie przewidują miejsca na tereny zielone, albo przewidują bardzo małe. Tutaj w promieniu 15 minut od domu mamy trzy parki i ścieżkę spacerowo-rowerową, ciągnącą się aż do morza. Już nie mówiąc o Ogrodzie Botanicznym w Edynburgu, który jest przepiękny i przyozdabia ten post. Spędziliśmy w nim trzy godziny i nie zobaczyliśmy nawet połowy.
• Wszyscy są bardzo mili. Nie ma chamskich kierowców ani chamskich kasjerek. Są różne stopnie bycia miłym, ale dalej jest to bycie miłym. Każdy dba nie tylko o własny nos, ale też o wygląd miasta i samopoczucie innych. Czasem w pracy jeżdżę do dużych korporacji i nawet ich szefowie są dla mnie uprzejmi, mimo tego że nie muszą.

Tak, są minusy. Czasem przerywam bilet autobusowy w złym miejscu, albo nie wiem co odpowiedzieć, albo trzy razy proszę o powtórzenie czegoś. Zdarza mi się popełnić jakiś głupi błąd i się potem długo wstydzić. Jednak szybko się uczę, że tutaj nie ma znaczenia z jakiego jestem kręgu kulturowego.

Członkowie mojej rodziny w Polsce są często pytani skąd pochodzą, bo mają akcent. Tutaj w ogóle nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, a bycie Polakiem, Hiszpanem, Murzynem, lub Arabem nie ma tu absolutnie żadnego znaczenia, o ile jesteś fajną osobą.

Zawsze miałam tak, że podczas kiepskiej pogody zaczynałam mieć „doła”. Był to nawet powód moich wyjazdów w ciepłe miejsca, po prostu nie znoszę deszczu i wichury. Wiecie co, w Edynburgu tego prawie nie mam, chociaż od początku sierpnia nie widziałam bezchmurnego nieba. To zadziwiające, jak dużą różnicę jest w stanie zrobić traktowanie Cię jak człowieka i życie na sensownym poziomie. Wcale się nie dziwię, że tyle osób chce tu mieszkać. Ja też chcę.

Zdjęcia zrobiłam w Ogrodzie Botanicznym. Pomijając to, że jest bardzo zadbany, wielki, i ma śliczne rośliny, to nawet jest miejsce w którym pokazują jak hodować owoce i warzywa we własnym ogródku. Panoramy są z parku Inverleith.

PS. Nic z tego, ani ten wyjazd, ani moje samopoczucie, ani nawet ta strona nie byłyby takie bez pewnej bardzo ważnej osoby. Dzięki :3