Podróż której nie opisałam wcześniej. Mazury.

Zombie w toalecie, bunkry w lesie i dziura w nodze. To kawałki podróży, której już nie mogę opisać w całości. Mazury.

Jest wiele miejsc w których byłam, ale których nie opisałam z różnych powodów: ktoś mi doradził że nie warto, zdjęcia wyszły słabe albo po prostu, nie chciało mi się. Jest jednak jeden wyjazd którego nie opisałam od razu bez żadnego powodu, a potem po prostu zapomniałam gdzie dokładnie byłam. Żałuję do tej pory, że tak dużo z niego już gdzieś zgubiłam.

Dzisiaj z tych fragmentów chcę złożyć pewien sentymentalny obraz. Zdjęcia były robione prostą „małpką”, ale mam nadzieję, że wytrzymacie ze mną do końca.

W 2010 byłam na Mazurach, dosłownie dwa dni po powrocie z Rosji i Ukrainy. Panowały tam okropne upały, z 40 stopni w cieniu i jakbyście chcieli jechać do Odessy w sierpniu, to nie jedźcie. Wracałam z czarną skórą, od Morza Czarnego.

W Polsce też było okropnie gorąco, takie uczucie jakby wszystko miało zaraz pęknąć ale nie pęka, i w taką pogodę zapakowaliśmy z Tomkiem rowery do samochodu i pojechaliśmy na północ. Na miejscu przez tydzień pływaliśmy żaglówką, ale dla mnie to żeglowanie jest zawsze strasznie rozmazane, po prostu woda, i leżę na rozgrzanej łódce i nic się nie zmienia. W pewnym momencie, gdy łódź jest śliska po deszczu, wpada na mnie kolega, ja wpadam na ster i robię sobie dziurę w nodze. Nie mamy paliwa, więc nie ma jak dopłynąć na zszycie rany. Następnego dnia jest za późno na szycie i prawie mdleję, gdy mi opatrują tę nogę w szpitalu. A potem każą mi nie moczyć rany przez miesiąc.

Nie moczyć rany. Na Mazurach.

Po trzech dniach wyjmujemy rowery z samochodu i zaczyna być dziwnie.

To było rok przed naszym rowerowym wyjazdem do Austrii i tutaj zdobywaliśmy nasze umiejętności wyprawowe. Musicie wiedzieć, że przytroczenie do zwykłego roweru namiotu, karimaty, jedzenia, menażek, gazu, ubrań na każdą pogodę – to nie jest łatwe zadanie. Nie stać nas było na lekki kompaktowy sprzęt i te graty były koszmarnie ciężkie, zupełna partyzantka. Nawet mimo tego, że czasem udało się wstać o 8 rano, to spakowanie tego dobytku zajmowało nam czas do południa, i wtedy dopiero, lekko wkurzeni, wyjeżdżaliśmy w trasę.

Jechaliśmy przed siebie, w pola i bociany. Na Mazurach życie kwitnie przy brzegu, tam gdzie żaglówki. W innych miejscach nie ma nikogo. Są ciche bunkry, zrujnowane budynki i stare cmentarze. Są wioski gdzie mieszka jedna osoba. Są drogi zbudowane 100 lat temu, nieodnawiane od tej pory. Są jeziora nie połączone z innymi, które można mieć tylko dla siebie. Są campingi istniejące na mapie, ale nigdy nie istniejące w rzeczywistości. Wjechaliśmy w sam tego środek.

Podnoszenie tak obciążonego roweru to sztuka.

Camping I

Wyobraźcie sobie taką sytuację: jest wieczór, okolica Mikołajek, jechaliśmy cały dzień. Zbiera się na burzę. Tomek pamięta pewien camping przy jeziorze, na który jeździł za dzieciaka na obozy Salezjan. Zjeżdżamy z głównej drogi. Grzmi coraz bliżej.
Idziemy kilometr przez te pola, bo jechać się nie da, taka wysoka trawa. Dookoła nic, żadnych budynków, ale Tomek mówi „To już blisko”. Wspomina dzieciństwo i to super miejsce na biwak, mówi że w obok w lesie był cmentarz pruski, i niektóre grobowce się rozsypały, i widać czaszki w środku.

Dochodzimy do campingu, a tam pobojowisko. Wygląda tak, jakby ktoś stamtąd uciekał i nie chciał, by ktokolwiek wracał. Zostawione stare resztki jedzenia przy grillu, rozrzucone śmieci. Z wody wyjęte na brzeg betonowe molo – kto i po co chciałby wyciągać ważące kilka ton molo? Na środku tego stoi kibel. Niebieski Toi-Toi. Wieje wiatr, szumi las w którym jest cmentarz. Grzmi. Podchodzę do Toi-Toi i słyszę dźwięki. Słyszę, że w środku ktoś cicho płacze, biegnę do Tomka i mówię „Chodźmy stąd tam ktoś jest”. On podchodzi i woła „Jest tam kto?”. Puka do drzwi. Ze środka ledwo słyszalne wycie, zawodzenie. Ale nikt nie odpowiada. Tomek cicho bierze rower i kieruje się w stronę Mikołajek. Biegniemy, aż do pierwszych zabudowań.

Camping II

Jedziemy przez stare pruskie wioski. Mijamy Niemców, którzy uprzejmie rozmawiają z aktualnymi właścicielami domów. Dookoła bieda piszczy, ale chaty które znów są niemieckie widać z daleka. Są białe, w czerwone maki.

Za wioską skręcamy w polną drogę, która ma prowadzić do pola namiotowego. Kilka kilometrów dalej docieramy nad jezioro, do miejsca, gdzie na mapie jest camping. A tam same ludzkie kupy, bo łatwo zacumować żaglówkę. Nigdy nie było tam nic więcej.

Dziesięć kilometrów dalej mapa pokazuje kolejny namiocik. Jedziemy. Robi się ciemno, w końcu jednak widzimy ludzi. Jest i pole, okazuje się że nie ogólnodostępne, tylko należy do Politechniki Łódzkiej i właśnie mają tam zlot absolwentów i wykładowców. Tamtejszy przywódca mówi „No dobra, rozbijajcie”. Dziękujemy Politechnice. Do tej pory.

Camping III

Szukamy miejsca na nocleg. Ostatni kawałek drogi jest przez krzaki i wysoką trawę, ale nie zrażamy się, może tam dalej jest nasze miejsce. Lądujemy nad jeziorem. Nikogo. Nie wiemy nawet, czy tu było kiedyś pole namiotowe, ale się rozkładamy z Hannah. W nocy straszna burza, pioruny uderzają w drzewa obok nas, niebo się zezłościło właśnie na nasz lasek. Nie możemy spać, jasno jak w dzień.

Rano Tomek wychodzi z namiotu i wraca lekko podenerwowany. Ta samotność na Mazurach mu nie służy, bo zdaje mu się, że w pobliskim bajorze jest nurek i może nas obserwować. Śmieję się, że to najwyżej żaby, ale on pakuje się szybciej niż zazwyczaj.
50 metrów od namiotu stoi osmalone drzewo.

Camping IV

Kupiliśmy tego dnia wielkiego wędzonego węgorza. Jest tłusty i wszystko brudzi, do tego ma pysk jak z piekła. Kroimy go na pół Tomkowym nożem biwakowym – słynnym Opinelem. Gdy zasypiamy w namiocie, świerszcze śpiewają. W końcu nie jesteśmy sami.

Graty nasze i znajomych z łódek

Camping V

Po drodze do domu zobaczyliśmy Wilczy Szaniec (Tomek wspinał się na wszystkie bunkry, ja cykorzyłam). Potem pojechaliśmy do Spychowa na coś, co miało być najlepszą rybą jaką jadł Tomek. Było najlepszą rybą świata.

Jest taka knajpa w Spychowie (chwalą się, że od Juranda ale on nie istniał), buda właściwie, która w środku jest przyozdobiona wysuszonymi łbami rybimi. Pokazują tam rybkę i można sobie wybrać którą się chce zjeść. Pan ją potem smaży na rozgrzanym tłuszczu. Byłam w wielu miejscach, ale takiej dobrej ryby nie jadłam nigdy ponownie. Siedzieliśmy wtedy na molo przy campingu, przygrywały nam komary oraz disco-polo.
Byłam bardzo szczęśliwa.

Zostało jeszcze kilka fragmentów. Ten z nietoperzami w bunkrze, gdy bałam się, że zaplączą się w moje włosy.
Ten w którym skacowani kontrolerzy hoteli poprosili Tomka, żeby im pojechał po obiad.
Ten w którym się pokłóciliśmy przy Kanale Mazurskim, znaleźliśmy dwie czterolistne koniczyny i je zgubiliśmy, wszystko w przeciągu minuty.
Ten w którym spotkaliśmy głęboko w lesie dwie kobiety i pomyślałam, że to czarownice.
Ten w którym przy Mamerkach pijany żeglarz o czwartej nad ranem śpiewał „żegnajcie nam dziś, poznańskie kurwy”.

Były też inne, ale już ich nie ma. I nigdy więcej nie będzie, tak jak tej podróży.