Za co lubię Edynburg

Byłam w Edynburgu już dwa razy i mam tyle fantastycznych wrażeń, że będzie trudno je zmieścić na paru zdjęciach. Za co jednak najbardziej lubię Edynburg…?

Za to, że uliczki wyglądają jakby były z bajki

W Edynburgu jest dość surowe prawo dotyczące przestrzeni publicznej, dzięki czemu ulice wyglądają bardzo schludnie (chociaż pewnie nie wszyscy mieszkańcy są zadowoleni). Jest to też jedyne miasto jakie widziałam, w którym są dosłownie trzy bloki mieszkalne – cała reszta budynków jest niska i zbudowana z szarego kamienia, tak że nawet nowe domy wyglądają jak XIX-wieczne.

Bajkową scenerię Edynburga w bardzo adekwatnym, bo animowanym wydaniu, można zobaczyć we francuskim filmie The Illusionist – ale ostrzegam, że fabuła wcale nie jest tak cukierkowa i urocza, jak sugeruje zwiastun.

Za fantastyczne muzea

…które są darmowe, a eksponaty wolno dotykać, oglądnąć z bliska i wprawić w ruch. Najbardziej podobało mi się w National Museum of Scotland w dziale o kosmosie oraz na osobnej wystawie o mamutach.
Dużo radości daje też buszowanie po sklepikach muzealnych, w których jest chyba wszystko, i to wszystko jest śliczne.

Za wieżę-pomnik Sir Waltera Scotta

Mam trochę obsesję na punkcie tej najwyższej wieży ku czci pisarza, i zrobiłam jej całą masę zdjęć. Ma ponad 60 metrów, ciemny kolor, stoi w centrum Edynburga i wygląda jakby zaraz miała odlecieć w kosmos.

Dlatego oczywiście musiałam wejść na sam jej szczyt (to jedno z moich ulubionych zajęć w miastach, przykłady: Lwów, Rzym, Budapeszt). Wspinanie kosztuje 4 funty, a po pokonaniu 287 stopni ukazuje się panorama na całe centrum miasta.

Widok na hotel Balmoral i Princes Street. Po prawej dworzec kolejowy

Z tyłu widoczna jest góra Arthur’s Seat

Za to, że góry są w środku miasta

Można do nich dojechać miejskim autobusem, a szlaki zaczynają się tuż przy przystanku. Super, że te wzgórza nie zostały zrównane z ziemią i zabudowane – dzięki temu jest wiele przyjemnych miejsc na spacer i natychmiastowy kontakt z naturą.

Najsłynniejszą górą w Edynburgu jest Arthur’s Seat o wysokości 250 metrów, na której miał kiedyś stać legendarny zamek Camelot. Na szczyt prowadzi wiele tras, a zdobycie go jest bardzo łatwe – warto wejść by na chwilę odetchnąć od gwaru głównych turystycznych szlaków.

Za zamek z prawdziwego zdarzenia

Zamek w Edynburgu nie jest takim po prostu pałacykiem. Stoi na ogromnym, stromym wzgórzu na które można się dostać tylko od wschodu, jest zewsząd widoczny – i przyciąga ogromne tłumy turystów.

Za pyszne jedzenie

Jest tam cała masa restauracji z potrawami ze wszystkich stron świata, a nawet w zwykłym sklepie znajdzie się coś pysznego. Najlepsze jest to, że smakowało mi absolutnie wszystko i absolutnie wszędzie – chociaż może jest to też najgorsze, bo tęsknię bardzo za hummusem, burgerami, sushi, lodami, a najbardziej – za potrójnie czekoladowymi ciastkami.

Za rybą z frytkami i tłuczonym groszkiem również. Tę jedliśmy w pubie The Standing Order

Za morze

A nawet prawie ocean. Całe życie mieszkałam daleko od jakiejkolwiek wielkiej wody, więc bardzo cieszyło mnie, że z każdego wzgórza widać niebieską zatokę. Morze jest bardzo zimne, ale niektórzy się kąpią, a w lecie na plażach czuwają ratownicy.

Za niepowtarzalną atmosferę

Edynburg jest bardzo przyjaznym miejscem, w którym jest wiele uroczych zakątków, ładnych alejek do spacerowania, zielonych parków, a przede wszystkim – uśmiechniętych, serdecznych ludzi. Miasto jest też definicją słowa „Szkocja” i wszystko, co się z nią kojarzy można w nim znaleźć (razem z ciemnymi chmurami, przenikającym wiatrem, kiltami, dudami, duchami i ruinami zamków).

Budynek banku. Znajduje się tam również muzeum mennictwa

St Mary’s Cathedral

Ruiny kaplicy św. Antioniego przy Arthur’s Seat

P.S. Za szkockie krowy z grzywkami

O tym jednak w następnym poście. Naprawdę: