Sardynia – Starożytnie

Na Sardynię najlepiej jest polecieć poza sezonem: wtedy dopiero odkryjemy wszystkie jej walory i nikt nie będzie nam w tym przeszkadzał. Nas zachwyciła całkowicie – swoja przyrodą, kulturą, a przede wszystkim: ogromnym spokojem. Jeśli szukacie miejsca, gdzie będziecie mogli odciąć się od wszystkiego i żyć zgodnie z naturą – to Sardynia jest tym miejscem.

Trzy tygodnie wcześniej… mamy zaplanowany wyjazd do Londynu. Parę dni przed nim Tomek z nieznanych mi powodów zaczyna nadużywać stronę Ryanaira szukając lotów na Sycylię/Sardynię/Kretę itd. Wpada na parę pomysłów, w końcu decydujemy: Cagliari z Krakowa, cena 300zł/osobę w dwie strony. Oczywiście, można znaleźć taniej… ale perspektywa trzech październikowych dni na śródziemnomorskiej wyspie za bardzo kusi.

Tydzień przed wylotem intesywnie ustalamy plan. Pod namioty? Do hotelu? Na które wybrzeże? Co my tam będziemy robić?! Wszystko klaruje się powoli, gdy zaczynamy od:

Wypożyczenie auta

Okazuje się, że wiele wypożyczalni nie chce wynajmować auta osobom poniżej 25. roku życia (Hertz dolicza 20 euro/dzień!). Jest też problem z kartą płatniczą – muszą zablokować pieniądze na kaucję i bezwzględnie wymagają karty kredytowej – warto też sprawdzić, jaką jednorazową transakcję można nią przeprowadzić (nasza kaucja za trzy dni wynosiła 1440 euro).

Tomek szuka i szuka, znajduje w końcu pośrednika Autoeurope, do wypożyczalni Advantage – za auto płaci się przez internet, przychodzi tylko z wydrukowanym kwitem.

Przed wyjazdem myśleliśmy, że to przyjemność dla bogatych, ale okazało się, że to najlepszy sposób poruszania się po Sardynii! Chyba nie muszę zachwalać, ile niezależności daje samochód – a autobusach spędzalibyśmy pewnie całe dnie…

Po wynajęciu postanawiamy, że jak szaleć to szaleć. Wizyta w Londynie przewartościowała nasze podejście do cen. W ruch idzie Booking.com i mamy już nasz plan.

Wylot

Z Krakowa wylatujemy w piątek, 12.10.2012 o 21:20, samolot ma być na miejscu o 23:55 – godziny nieżyciowe, ale to przecież tanie linie lotnicze. Obsługa jest już zmęczona, za to pilot radzi sobie świetnie: pół godziny przed czasem lądujemy w Cagliari.

Oczywiście pierwsze wrażenie: ciepło. Jest koło 20 stopni, wspaniale. Szybko przechodzimy przez lotnisko i lecimy do wypożyczalni.

Wypożyczanie auta na lotnisku w Cagliari

Po wyjściu z „przylotów” trzeba iść w lewo, za znakiem „Autonoleggio”. Stanowiska ma tam wiele firm, min. Hertz (jedyny czynny całą noc). Nasz Advantage jest w innym miejscu, można zadzwonić żeby przyjechali swoim minibusem – szybciej jest po prostu tam pójść.

Zapewne jeżeli się posiada kartę kredytową to można pożyczyć auto na miejscu, wydaje mi się jednak, że przez internet wychodzi taniej.

My o północy pakujemy się do vana. Auto jest zamówione od 8 rano, ale mamy nadzieję, że uda się wziąć je wcześniej… nic z tego, musimy czekać do rana.

Jeszcze szybko jak dostać się z lostniska Elmas do cetrum Cagliari:

Kursuje z niego publiczny autobus ARST – tutaj znajduje się dokładny rozkład jazdy (jeśli nie działa, to tutaj), jeśli leci się tym samolotem z Krakowa to jest jeszcze dużo czasu aby pojechać tym o 0:30. Bilet kosztuje 1,20 euro i można go kupić bezpośrednio w hali przylotów.

Spanie na lotnisku Cagliari Elmas

Wiedząc, że będziemy w mieście dopiero o 1. nie zamówiliśmy hotelu, bo przecież spokojnie można się przespać na lotnisku, chociaż obsługa wypożyczalni aut na wzmiankę o tym zrobiła wielkie oczy.

Część siedzeń jest z „barierkami”, część nie – można się położyć i spać całą noc, oprócz nas robi to koło 20 osób, kilka jest z Polski. Obsługa się nie czepia, jest ciepło, jedyny minus to głośne sprzątanie.

Ja niestety nie mogę całą noc zmrużyć oka, wszystko mi przeszkadza. Tomek za to pochrapuje z głową na plecaku.

Wstajemy rano, idziemy po auto, parę formalności i już wsiadamy do nowej Lancii Ypsilon. Tomek na początku jest trochę niepewny w innym samochodzie (zwłaszcza, że po przekroczeniu 70km/h zaczyna piszczeć), ale już po paru minutach dobrze sobie radzi. Na rozgrzewkę jedziemy na zachód, do miejscowości Pula, a dokładniej do ruin miasta fenicko-kartagińsko-rzymskiego, Nora.

Lancia Ypsilon – nie to samo co nasza Beena, ale ujdzie

Jak zwykle zachwyt kotami…

Po drodze – flamingi. Może dla niektórych takie widoki nie są niczym specjalnym, ale ja po prostu oszalałam! Dziesiątki, setki białoróżowych flamingów! Niesamowitość.

Podziwiamy też charakterystyczny krajobraz: drzewa, kwiaty, kaktusy i różne rośliny, których nigdy nie widzieliśmy. Mimo zmęczenia jesteśmy zachwyceni.

Docieramy do Nory, chwilę cieszymy się morzem i piaskiem, kupujemy bilety wstępu (7 euro). O tej porze roku parking jest tam bezpłatny, kompletnie nie ma ludzi a na wycieczce jest razem 9 osób.

W Norze zwraca uwagę wieża na cyplu. Wybudowali ją Hiszpanie używając… kamieni z ruin starożytnego miasta – nikt wtedy jeszcze nie słyszał o UNESCO. Teraz jest tam latarnia morska, niestety nie można do niej wejść.

Miejsce to słynie przede wszystkim z pięknych rzymskich mozaik z różnokolorowego marmuru. Wzory są bardzo misterne i fascynujące jest, że przetrwały już tyle lat.

Na samym początku ruiny miasta nie wydawały nam się interesujące, ale pani przewodnik bardzo ciekawie opowiada (po angielsku) o poszczególnych domach – pokazuje rzymską kanalizację, domy, termy, teatr;  warto było tam przyjechać.

Centrum Puli

Głodni wracamy do Cagliari na zakupy, jak zwykle w takich sytuacjach kupujemy za dużo ciasteczek i męczymy je potem przez cały wyjazd…

Wjeżdżamy na drogę SS125 prowadzącą z Cagliari najpierw na wschód, później wzdłuż wybrzeża na północ. Widoki są świetne, jedziemy serpentynami na granicy morza i gór, mijając po drodze liczne wieże. Niebo w wielu miejscach zasnute jest chmurami, ale za to jest dość ciepło, koło 20 stopni.

Z lewej strony morze…

…a z prawej góry.

Widok na półwysep Carbonara – znajduje się tam chroniony obszar morski

Jedziemy do turystycznej miejscowości Villasimius, leżącej na południowo-wschodnim krańcu Sardynii – o tej porze wszystko jest tam pozamykane, czas płynie leniwie…

Skręcamy na północ i jedziemy jeszcze 70km do Tertenii, a dokładniej w okolice Barisoni – według naszej mapy ma tam znajdować się wiele tzw. nuragów.

Nuragi to starożytne wieże zbudowane z kamieni bez zaprawy, najczęściej na wzgórzach. Są to budowle występujące tylko na Sardynii, najsłynniejszy to Su Nuraxi.

Najwyraźniej jednak nie wszystkie są zadbane, bo my o szukamy ich bardzo długo – znaki nigdzie nas nie zaprowadziły, więc jedziemy „na czuja” bo widzimy kamienie na wzgórzu. Podjeżdżamy najbliżej jak się da, wszystkie okoliczne domy są najwyraźniej puste po sezonie, dlatego parkujemy komuś przed bramą. Potem już pieszo wspinamy się na „naszego” nuraga. Nie powiem żeby był oszałamiający, bo cały jest zarośnięty drzewami i bardzo niski, ale jako ciekawostkę warto było zobaczyć.

Po lewej: mur (?) odchodzący od nuraga; po prawej widok w stronę morza

Opuszczamy nurag, jedziemy już do naszego hotelu w miasteczku Arbatax. Jako że prawie nie spałam poprzedniej nocy, ledwo słaniam się już na nogach. Dojeżdżamy szybko, meldujemy się i śpimy godzinkę.

Z jednej strony Arbataxu jest port, z drugiej plaża. Mieścina jest wybitnie turystyczna, oczywiście w październiku kompletnie wyludniona. Jedziemy na kolację do poleconej na TripAdvisor restauracji Baia (z wybrzeża prowadzą do niej znaki).

Jest sobota wieczór, dawno skończył się sezon, w knajpie biesiadują tłumy miejscowych – my czujemy się trochę jak kosmici. Niespecjalnie wiemy jak zamawiać, po angielsku nie rozumieją, na migi też nie bardzo. Bierzemy dwie pizze i okazuje się, że musimy na nie czekać godzinę. Po półgodzinie zauważamy, że wszyscy do posiłków piją wino, my siedzimy przy pustym stoliku i nawet nie wiemy jak je zamówić! Trochę wtopa.

Tak czy inaczej, pizzę podają pyszną. Mi włoska pizza smakuje dużo bardziej niż jakakolwiek w Polsce, nawet zwykła z szynką i pieczarkami jest rewelacyjna. Pożeramy, piętnaście minut zastanawiamy się jak rozwiążemy kwestię rachunku, w końcu jakoś udaje się zrozumieć ich system. Wracamy do hotelu i od razu zasypiamy…

Hotel Poseidonia w Arbatax

Zatrzymaliśmy się w hotelu Poseidonia, kosztowało nas to 20euro/osobę – możliwe, że w sezonie jest drożej. Przy głównej drodze, ładnie urządzony, bardzo miłe recepcjonistki, jest wifi. No i bardzo pyszne śniadanie, duży wybór jedzenia. Dla nas trochę luksus, bo za tyle w Londynie spaliśmy w 10-osobowej celi więziennej (byłej, no ej).

Szukaj najlepszych noclegów na SARDYNII!

Przeczytaj następną część relacji: Sardynia – egzotycznie. Cala Goloritze