Co odkryłam w Glasgow

Byłam w Glasgow dwa razy. Za pierwszym razem uznałam, że jest tam okropnie i więcej nie wrócę. Zobacz jak było podczas kolejnego pobytu w tym mieście.

Ci którzy obserwują mnie na Facebooku lub Instagramie wiedzą już, że w zeszły piątek pojechałam na krótką wycieczkę do Glasgow. Wcześniej byłam tam w pracy (fajnie!), ale wtedy tylko przejeżdżałam przez to miasto i wydało mi się okropne. W przeciwieństwie do Edynburga jest tam masa bloków, klimat raczej industrialny, a dodatkowo prawie przez centrum Glasgow prowadzi autostrada. Jednak nie dlatego jestem *blogerem podróżniczym*, bo oceniam miasta zza szyby samochodu. Musiałam wrócić do Glasgow (nieszczęśliwie dla mnie samej, ale szczęśliwie dla bloga) i zbadać dokładniej, co ma do zaoferowania.

Z Edynburga do Glasgow jest około 90 kilometrów, ale dojazd jest fantastyczny. Codziennie rano i wieczorem tysiące ludzi pokonuje tę trasę – mieszkańcy Glasgow często pracują w Edynburgu, i odwrotnie. Korki można łatwo ominąć jadąc pociągiem – kursują dosłownie co 10 minut i jadą mniej niż godzinę. Prawie nie zauważyłam, że dojechałam już na miejsce, w czym pomogło mi darmowe wifi.

Dworzec Queens Street. Tak, napisy są po angielsku oraz galijsku, tak jak na każdej stacji po drodze

Szybko okazało się, że brzydkie bloki są na obrzeżach miasta, a centrum jest bardzo zadbane i ciekawe. Nie miałam zbyt wiele czasu, ale udało się zabłądzić na przykład na Buchanan Street, największą ulicę zakupową w Glasgow. Luksusowe marki otoczone wiktoriańską architekturą wyglądają nawet lepiej niż zwykle.

Starbucks już nie jest modny, teraz brytyjscy hipsterzy chodzą do Nero.

W trakcie mojego pobytu w Glasgow były tzw. Commonwealth Games (Igrzyska Wspólnoty Narodów). Na George Square był wielki sklep z gadżetami wydarzenia oraz to logo.

Glasgow miało swój okres świetności właśnie w czasach wiktoriańskich. Wtedy dzięki swojemu przemysłowi, głównie stoczniowemu, było nazywane „drugim miastem Imperium Brytyjskiego”. Niestety, później zaczęło podupadać. Dalej jest największym miastem w Szkocji, jednak Szkoci których poznałam twierdzą, że Glasgow musi popracować nad swoim wizerunkiem i dostosować się do współczesnych zmian.

Musiałam iść w stronę Uniwersytetu i dalej od centrum, więc okolica zrobiła się mniej atrakcyjna. Po załatwieniu swoich spraw miałam jeszcze chwilę na odwiedzenia miasta. Poprzedniego dnia sprawdzałam, co warto zobaczyć w Glasgow i najbardziej podobała mi się kolumnada w Uniwersytecie. Trafiłam tam zupełnie przypadkiem, bo zobaczyłam kierunkowskaz na uczelnię.

Weszłam do środka, nie wiedząc za bardzo co robię, więc możecie sobie wyobrazić moją radość, gdy nagle znalazłam się w tym miejscu:

Uniwersytet w Glasgow jest jedną z najstarszych Szkockich uczelni, założoną w 1451 roku. Z tego co widziałam zwiedzanie głównego budynku i muzeów jest darmowe i otwarte dla każdego, przynajmniej latem. Mogłam spokojnie zaglądać w różne zakamarki, a ponieważ nie było zbyt wielu odwiedzających, czułam się jakbym miała dla siebie jakiś zamek (no może nie do końca, ale odkrywanie tego miejsca było świetne).

Najbardziej jednak podobało mi się przy kolumnadzie i aż wróciłam do niej, bo nie byłam zadowolona z wcześniejszych zdjęć i *musiałam* zrobić lepsze. To miejsce jest po prostu częścią życia pracowników Uniwersytetu, i pewnie nie zwracają na to prawie uwagi (tak jak ja na zabytki Krakowa), a mnie po prostu zafascynowało.

Musiałam się już zbierać do Edynburga – miałam przy sobie torebkę + torbę na aparat + stojak na lampę studyjną, a w kieszeni tylko 5 funtów, więc postanowiłam, że wrócę do Glasgow w bardziej dogodnych warunkach. Pierwsze wrażenie było może niekorzystne dla miasta, ale przekonałam się, że jest tam wiele zakątków które potrafią miło zaskoczyć. Mam nadzieję, że jeszcze tam wrócę!